✍ در یک کلاس درس فرزندان تمام اقشار جامعه نشسته اند !

🔺فرزندان «طلاق» را باید تحمّل کرد و با روحیه شکننده‌شان ساخت! 

🔺با فرزندان «اعتیاد» باید مدارا کرد و با نارسایی‌هایشان کنار آمد! 

🔺فرزندان «یتیم» را باید نوازش کرد و کمبود مهرشان را جبران کرد!

🔺فرزندان «نابهنجار» را –که‌محصول اختلافات خانوادگی اند- باید هدایت کرد!

🔺به فرزندان «کار» باید استراحت داد!

🔺فرزندان والدین «بی بندوبار» را باید سر به راه کرد!

🔺فخرفروشیِ فرزندان «سرمایه دار» را باید تعدیل کرد!

🔺فرزندان «کم‌رو» را به بطن جامعه باید بازگرداند!

🔺نازپروردگیِ فرزندانِ «مرفّه» را باید تعادل بخشید!

🔺فرزندانِ «بدسرپرست» را حکیمانه وصبورانه باید سرپرستی کرد!

🔺فرزندان «بی‌سرپرست» را با آغوش مهر مادری و عطوفت پدری باید آشنا ساخت!

❤و اما….

همه‌ی این مزاج های تلخ و شیرین، با صداهای دلنواز یا گوشخراششان در یک اتاقِ چند متری، گِردِ شمعِ سوخته ی “معلّم” حلقه می زنند…

و بازتاب وپژواک این‌صداها هر روز چون موریانه، ذهن او را می خورد، تارهای خستگی بر تن رنجدیده اش می‌تند و فرسوده‌اش می‌سازد و…
🔸چه صبری می طلبد معلمی!

🔸و چه هنری می خواهد معلمی!

🔸و چه انرژی و قدرتی لازم است برای معلمی!

🔹معلمی جسارت می‌خواهد 

🔹قدرت و شهامت می‌خواهد

🔶و برای داشتن همه‌ی این‌ها باید مسلح بود…

مسلح به اسلحه ی عشق و دانش…
   ⚘تقديم به مقام شامخ معلمان سرزمینم⚘